Campogrande, Prokof'ev, Dvořák: Stadstheater van Bologna

Over het evenement

De combinatie van viool, hoorn en piano in een solotrio is een zeldzame verschijning in de muziekgeschiedenis. Slechts enkele uitzonderlijke stukken, zoals Brahms' Trio Op. 40, hebben deze unieke formatie verkend. Nicola Campogrande, een volleerd componist, schrijver en Italiaanse radio‐ en televisiepresentator, heeft besloten een concert te wijden aan dit onconventionele ensemble, in navolging van Brahms' poging om de schijnbaar onverenigbare sonoriteiten van deze drie instrumenten samen te voegen.

Sergei Prokof'ev's Eerste Symfonie, ook bekend als de "Klassieker", is een klein meesterwerk dat het vermogen van de componist toont om elementen van het oude en het nieuwe te mengen. In deze symfonie creëert Prokof'ev een zeer originele en ingenieuze compositie die niet simpelweg een ironische imitatie is van de achttiende‐eeuwse stijl, maar een verkenning door moderne musici van bekende muzikale paden die door nieuwe generaties worden bewandeld. De symfonie werd voor het eerst uitgevoerd door Prokof'ev zelf in april 1918, slechts een maand voor de Russische Revolutie, met de goedkeuring van de Commissaris voor Volksonderwijs van het nieuwe regime, die hem toestemming gaf om naar het buitenland te reizen. Het duurde echter tot 1936 voordat Prokof'ev definitief terugkeerde naar een radicaal veranderd Rusland, waar muziek werd gereguleerd door de "Unie van Componisten", die bepaalde welke genres en stijlen als acceptabel werden beschouwd.

In 1890 presenteerde Antonin Dvorak zijn voorlaatste symfonische werk in Praag, in een poging los te komen van het Duitse model en een stuk te creëren dat duidelijk verschilde van zijn eerdere symfonieën. Vanaf de opening in G mineur, met een onvergetelijke melodie gespeeld door cello's en hoorns, straalt de Achtste Symfonie een onmiskenbaar Slavische toon uit, die een legendarische en introspectieve kwaliteit heeft en een kijkje biedt in de persoonlijke ervaringen en herinneringen van de componist. Na deze suggestieve inleiding doet het hele orkest mee aan een feest met rustieke kenmerken, resonerend met de landschappen die Dvorak wilde uitbeelden. "Spot niet met mij. Ik ben niet alleen een musicus, ik ben een dichter," verklaarde de Boheemse componist in 1889 toen hij zijn Achtste Symfonie aan het publiek vrijgaf, een werk dat rijk is aan beelden en emoties, gekenmerkt door een beklemmende opening die lijkt op een melancholische zucht, alsof hij een sluisdeur van herinneringen opent.