Boedapest Festivalorkest: Tüür, Schumann, Sibelius

Over het evenement

Laat u onderdompelen in de verbluffende architectuur van het adembenemende Paleis voor Schone Kunsten in Boedapest voor het ultieme concert dat uw begrip van klassieke muziek zal doen ontwaken.

De recensent van Bachtrack vergeleek het concert van Paavo Järvi met een 'gastronomisch driegangenmenu'. Deze Grammy Award‐winnende Ests‐Amerikaanse dirigent, beroemd om zijn werken van Sibelius, Tüür en Beethoven, is nu klaar om het publiek van de BFO te boeien met opnieuw een boeiend programma.

De muzikale reis van de avond begint met Erkki‐Sven Tüür's concertouverture 'Aditus', geschreven in 2000. Dit introspectieve stuk worstelt met existentiële vragen. De chromatische melodieën, hoewel introspectief, bieden een canvas waarop luisteraars hun unieke interpretaties kunnen schilderen. Tüür, die vooral bekend staat om zijn instrumentale composities, legt uit dat 'muziek, als abstracte kunstvorm, verschillende visies kan oproepen voor elk individu, gezien onze eigenheid. In 'Aditus' brengt hij een eerbetoon aan zijn landgenoot Lepo Sumera, die in hetzelfde jaar overleed. Het stuk, dat symbool staat voor een entree of toenadering, is opgebouwd uit halve tonen en opeenvolgende notenreeksen. Het begint met een basis van koper en buisklokken, afgewisseld door de etherische zweving van strijkers. Uiteindelijk ontstaat er een ritmisch rijke sectie die leidt tot een opwindende cascade van klankkleuren.

Vervolgens wordt de stemming verlicht met de levendige symfonie van Robert Schumann. Dit stuk, dat getuigt van zijn nieuwe symfonische stem na Beethoven, ontstond tijdens een bijzonder vreugdevolle en productieve fase in Schumanns leven. Aanvankelijk bedacht met programmatische titels als 'Het begin van de lente' en 'De lente in volle bloei', klinken deze omschrijvingen, hoewel later weggelaten, door in de levendigheid van de symfonie. Het koperen leitmotiv komt terug en verweeft zijn aanwezigheid in de vioolstrengen van het langzame deel, het intense scherzo trio en de jubelende finale.

Het concert culmineert met Jean Sibelius' meest geliefde symfonie, die debuteerde tijdens de grootse viering van zijn 50e verjaardag in 1915. Zelfs toen hij vocht tegen gezondheidsproblemen, gaf Sibelius deze compositie een geest van veerkracht mee. De symfonie is een tapijt van grote delen, waarbij het eerste deel de opening en het scherzo samenvoegt. Terwijl het oppervlak glinstert met luchtige motieven, broeit daaronder de ernst van het langzame deel. De finale, die doet denken aan het majestueuze klapperen van zwanenvleugels, culmineert in de klinkende triomf van het zwanenthema.