Boedapest Festivalorkest: Haydn‐Mozart — 3

Over het evenement

Dompel uzelf onder in de adembenemende architectuur van het adembenemende Liszt Academy Concert Center in Boedapest voor het ultieme concert dat uw begrip van klassieke muziek zal doen ontwaken.

Het Haydn‐Mozart concert van de BFO in april vormt een prachtige tegenhanger van het programma in maart. De avond begint met een van Haydns veelgeprezen Parijse symfonieën en vervolgt met een van Mozarts meest geliefde pianoconcerten. In de tweede helft van het concert wordt het publiek getrakteerd op een ander meesterwerk van Mozart, met de unieke toevoeging van een posthoorn in de orkestratie. Dmitry Shishkin, een Russische pianist van begin dertig die door Le Temps werd geprezen als 'boeiend', zal de pianosolo opluisteren. Met een tweede plaats tijdens het 16e Internationale Tsjaikovski Concours en een eerste plaats tijdens het Internationale Muziek Concours van Genève, komt Shishkin met een aanbeveling van Evgeny Kissin, die hem roemt als een fusie van oprechte toewijding en aangeboren artisticiteit. Gábor Takács‐Nagy, een maestro die goed bekend is met beide componisten, is de dirigent van deze avond.

In de jaren 1780 was Haydns roem in Frankrijk enorm toegenomen, wat ertoe leidde dat het Concert de la Loge Olympique, een gerenommeerde vrijmetselaarsconcertvereniging in Parijs, opdracht gaf voor zes symfonieën. Haydn leverde deze composities binnen twee jaar en oogstte meteen veel lof. De Symfonie in D groot valt op door de weelderige orkestratie, waarbij trompetten en pauken worden toegevoegd aan het traditionele ensemble. Na een contemplatieve inleiding ontvouwt het eerste deel zich met een thema dat lijkt te zoeken naar zijn stem. De symfonie slingert zich vervolgens door een capriccio in hoog tempo, een sierlijk menuet en eindigt met een finale waarin terugkerende motieven weerklinken.

D mineur heeft een kenmerkende weerklank in Mozarts repertoire, omdat het de gekozen toonsoort was voor delen van het Requiem, delen van Don Giovanni en zijn Pianoconcert uit 1785. Terwijl veel van zijn composities in de 19e eeuw ondergewaardeerd bleven, werd dit concerto een gekoesterde uitzondering en kreeg het zelfs een knipoog van Beethoven. Opmerkelijk genoeg voltooide Mozart dit meesterwerk slechts een dag voor de première. In plaats van een grandioze onthulling onthult het stuk zich met een mystieke opkomst, waarbij de piano een ingetogen, bijna aarzelende entree maakt. Te midden van de rust van het langzame deel komt er een dramatische storm, met als hoogtepunt een zonovergoten finale in D‐groot.

Doorgaans zijn menuetten in meerstemmige klassiekers voorspelbaar‐licht, ongecompliceerd en bescheiden. Het is echter een intrigerend menuet dat Mozarts Serenade in D‐groot uit 1779 beroemd maakt. Deze zevendelige compositie neemt het publiek mee op een reis van een aangrijpende langzame opening naar een pittig volgend deel. De volgende twee delen worden aangevoerd door de fluiten, hobo's en fagotten in concertachtige showcases, voordat de somberste muziek van het stuk wordt ingezet, waarmee de weg wordt geëffend voor het beroemde menuet met de posthoorn als hoogtepunt.