Schumann: Gemeentelijk theater van Bologna

Over het evenement

Robert Schumanns compositiestijl weerspiegelt de innerlijke onrust en breekbare mentale toestand die hem zijn hele leven parten speelde. Zijn muziek verzet zich tegen terughoudendheid en stroomt als een continue bewustzijnsstroom die de grenzen van de partituur lijkt te overstijgen. Het Concerto voor Cello en Orkest is hier een uitstekend voorbeeld van, waarin het instrument op een baanbrekende manier wordt tentoongesteld en de conventies van de negentiende en twintigste eeuw worden getart. Ook het Concerto voor piano breekt los van traditionele vormen en doorkruist onstuimige passie en duizelingwekkende stemmingswisselingen met een breed scala aan gradaties die een gevoel van betoverende opschorting oproepen.

Schumanns onconventionele benadering van componeren leende zich echter niet goed voor de eisen van het theater. Daarom is zijn enige complete werk voor het toneel, "Genoveva", helaas verdwenen van de hedendaagse speellijsten, ten onrechte overschaduwd door zijn andere composities. Manfred" daarentegen heeft de vorm van een gedicht voor stemmen, koor en orkest. De prachtige ouverture kan worden beschouwd als een autonoom symfonisch gedicht, dat doet denken aan de beknopte thematische en evocatieve kracht die vaak wordt geassocieerd met Franz Liszt.

Samengevat was Robert Schumanns muzikale genialiteit verweven met zijn mentale kwetsbaarheid en emotionele intensiteit. Zijn werken, zoals het Concerto voor Cello en Orkest en het Concerto voor Piano, tonen een voortdurende evolutie van gedachten en een verlangen naar het oneindige. Ondanks zijn worstelingen met theatrale composities leeft Schumanns nalatenschap voort door stukken als "Manfred", die zijn vermogen laten zien om symfonische gedichten van uitzonderlijke schoonheid en beknoptheid te creëren.