Koncert na Zamku Praskim: Najlepsza muzyka światowa i czeska

Artyści

Bazylika św. Jerzego (Kláster sv. Jirí na Prazském hrade)

Bazylika św. Jerzego jest najstarszym kościołem, który zachował się na Zamku Praskim, kompleksie pałacowym w stolicy Czech, i mieści grobowce panującej dynastii Przemyślidów. Fundamenty pochodzą z 920 r. n.e., ale dzisiejsza barokowa fasada kościoła w kolorze terakoty została zainstalowana w XVII wieku, podczas gdy romańskie wnętrze zostało zachowane. W latach 70. XX wieku bazylika została zaadaptowana na potrzeby kolekcji sztuki czeskiej Czeskiej Galerii Narodowej. Budynek służy również jako sala koncertowa, popularna ze względu na doskonałą akustykę i mistyczną atmosferę.

Wolfgang Amadeusz Mozart

Prawdopodobnie najważniejszy kompozytor wszech czasów, Wolfgang Amadeusz Mozart był austriackim kompozytorem końca XVIII wieku. Urodzony w 1756 roku w Salzburgu, już od dzieciństwa wykazywał niezwykły talent muzyczny. Począwszy od piątego roku życia, skomponował ponad 600 utworów, w tym koncerty, symfonie, dzieła religijne i opery, zanim zmarł przedwcześnie w wieku 35 lat. Jego wpływ na kolejne pokolenia jest nie do przecenienia - Ludwig van Beethoven napisał o Mozarcie "potomni nie zobaczą takiego talentu ponownie przez 100 lat". Pomimo ogromnego sukcesu swoich kompozycji i uznania, jakie otrzymał w całej Europie, Mozart osiągnął niewielkie bezpieczeństwo finansowe i został pochowany w nieoznaczonym grobie na wiedeńskim cmentarzu St Marx.

Antonín Dvořák

Antonin Dvorak jest uważany za jednego z najbardziej znanych i wybitnych Czechów na świecie, ponieważ jego twórczość muzyczna zyskała międzynarodowe uznanie już za jego życia. Urodził się w 1841 roku w małej czeskiej wiosce w rodzinie rzeźnika. W wieku 6 lat Dvorak zaczął pobierać lekcje gry na skrzypcach i od razu stało się oczywiste, że chłopiec ma wyjątkowy talent muzyczny. W późniejszym okresie życia uczył się gry na fortepianie i organach, a także pracował w rzeźni. Gdy Dvorak skończył 16 lat, został przyjęty do Szkoły Organowej w Pradze, która kształciła przyszłych profesjonalnych kompozytorów. Po ukończeniu szkoły pozostał w Pradze, dołączył do orkiestry Karela Komzaka i zaczął aktywnie komponować własną muzykę. Jednak z trudem wiązał koniec z końcem i zawsze musiał pracować na boku, grając muzykę w kościołach i udzielając prywatnych lekcji muzyki. Wreszcie rok 1874 stał się punktem zwrotnym w jego życiu, kiedy wygrał grant finansowy w konkursie o nagrodę austriacką za 15 nadesłanych utworów. Pozwoliło mu to odejść z orkiestry i w pełni poświęcić się komponowaniu. W tym okresie napisał Tańce słowiańskie, Duety morawskie i Koncert skrzypcowy, które przyniosły mu ogromny sukces. W 1892 r. został zaproszony do nauczania w Konserwatorium Narodowym w Nowym Jorku, gdzie pozostał do 1895 r., po czym wrócił do domu. Zaczął uczyć w praskim konserwatorium, a później został jego dyrektorem. Aż do swojej śmierci w 1904 roku był odnoszącym sukcesy i lubianym kompozytorem, zarówno w swojej ojczyźnie, jak i na całym świecie.

Bedrich Smetana

Bedrich Smetana jest uważany za ojca czeskiej muzyki klasycznej, najbardziej znany ze swojego cyklu symfonicznego Moja ojczyzna i opery Sprzedana narzeczona. Urodził się w 1824 roku w Litomyślu, mieście w Czechach. Od dzieciństwa Bedrich Smetana rozwijał zamiłowanie do muzyki ludowej i pieśni, co można prześledzić w jego twórczości. Jego ojciec grał również w kwartecie smyczkowym i uczył młodego Bedricha gry na skrzypcach. Syn wolał jednak fortepian i dał swój pierwszy występ, gdy miał zaledwie 6 lat. W 1943 roku Smetana wyjechał do Pragi, gdzie uczęszczał do Praskiego Instytutu Muzycznego i poznał życie muzyczne Pragi, uczestnicząc w licznych koncertach muzyki klasycznej. Wtedy powiedział: "...pewnego dnia będę Lisztem w technice i Mozartem w kompozycji!". W 1848 r. otworzył prywatną szkołę muzyczną, która stała się bardzo popularna, zwłaszcza wśród czeskich nacjonalistów - ruchu, który kwitł w tym roku. Smetana wspierał ten ruch i napisał kilka utworów patriotycznych, w tym dwa marsze poświęcone Armii Obywatelskiej. Lata pięćdziesiąte XIX wieku były jednak smutne dla kompozytora. Stracił trzy córki, jego żona ciężko chorowała, a krytycy wydawali niepochlebne recenzje na temat jego muzyki. W 1856 roku zdecydował się rozpocząć nowe życie w Göteborgu w Szwecji, gdzie otworzył kolejną szkołę muzyczną, pracował jako dyrygent Towarzystwa Muzyki Klasycznej i zyskał profesjonalne uznanie. W swojej ojczyźnie talent Smetany został ostatecznie doceniony dopiero w 1866 roku wraz z wydaniem opery "Brandenburczycy". Od tego czasu jego kariera przeżywała wzloty i upadki, ale osiągnęła swój chwalebny szczyt, gdy publiczność po raz pierwszy usłyszała jego krąg symfoniczny "Ma Vlast", który Smetana skomponował pomimo głuchoty.

Johann Sebastian Bach

Nazwisko Bach i słowo muzyk od dawna były synonimami w Niemczech, ponieważ świat widział 56 muzyków z tego rodu. Jednak to Johann Sebastian Bach, genialny kompozytor i wirtuoz gry na organach, nadał blasku swojemu rodowemu nazwisku. Urodził się 31 marca 1685 roku w Eisenach, małym miasteczku w Turyngii. W wieku 10 lat został sierotą i był wychowywany przez swojego starszego brata Johanna Christopha, który był organistą w sąsiednim mieście. To właśnie jego brat uczył muzyki młodego Johanna Sebastiana. Później przeniósł się do Luneburga, gdzie uczęszczał do szkoły kościelnej i opanował techniki gry na skrzypcach, altówce, fortepianie i organach w wieku 17 lat. Oprócz tego Bach był śpiewakiem chóralnym, a później, gdy jego głos się załamał, został asystentem kuranta. W 1703 roku Bach został zatrudniony jako nadworny muzyk w kaplicy księcia Johanna Ernsta III. Zdobył tam tak dobrą reputację, że został później zaproszony do Arnstadt, gdzie został organistą w Nowym Kościele, gdzie napisał swoje najlepsze dzieła organowe. W 1723 roku przeniósł się do Lipska, aby zostać choralistą w kościele św. Tomasza, gdzie pozostał aż do śmierci z powodu udaru mózgu w 1750 roku. W roku swojej śmierci przeszedł nieudaną operację oczu, w wyniku której stracił wzrok. W tym trudnym czasie jego druga żona Anna Magdalena pomogła mu napisać ostatnie utwory muzyczne. Spuścizna artystyczna Bacha jest ogromna. Tworzył kompozycje we wszystkich ówczesnych gatunkach: oratoria, kantaty, msze, motety, muzykę na organy, fortepian i skrzypce.

Antonio Vivaldi

Antonio Vivaldi przeszedł do historii jako twórca gatunku koncertu instrumentalnego i ojciec muzyki orkiestrowej. Urodził się w Wenecji 4 marca 1678 roku. Vivaldi był słabym i chorowitym dzieckiem cierpiącym na astmę, co jednak nie powstrzymało go przed całkowitym poświęceniem się muzyce. Jego ojciec, Giovanni Batista, zawodowy skrzypek, nauczył swojego starszego syna Antonio gry na skrzypcach. Wraz z ojcem młody Antonio poznał najlepszych muzyków ówczesnej Wenecji i dawał koncerty w lokalnych kościołach. Pracował również jako nauczyciel gry na skrzypcach, a później jako dyrektor muzyczny w sierocińcu Ospedalle della Pieta. W międzyczasie komponował koncerty, utwory sakralne i muzykę wokalną, a w 1713 roku zdobył wielkie uznanie dzięki sakralnej muzyce chóralnej. Vivaldi zafascynował się światem opery i pracował zarówno jako kompozytor operowy, jak i impresario w Teatro San Angelo. W 1717 roku otrzymał prestiżową posadę na dworze książęcym w Manua jako dyrektor muzyki świeckiej i pracował tam do około 1720 roku. W tym czasie skomponował swoje znane na całym świecie arcydzieło Cztery pory roku. W latach trzydziestych jego kariera podupadła, gdy jego muzyka stała się niemodna i wielki kompozytor zmarł w biedzie. Świat potrzebował dwóch stuleci, aby ponownie odkryć i ocenić muzykę Vivaldiego, ponieważ po jego śmierci została ona pogrzebana w zapomnieniu. Na początku XX wieku odnaleziono wiele nieznanych wcześniej utworów, które natychmiast podbiły serca melomanów.

Tomaso Giovanni Albinoni

Tomaso Giovanni Albinoni był włoskim kompozytorem barokowym z początku XVIII wieku. Jest dobrze znany jako jeden z największych kompozytorów muzyki instrumentalnej, szczególnie znany ze swoich koncertów. "Adagio g-moll" zostało rzekomo napisane przez niego. Jego fascynująca muzyka instrumentalna przyciągnęła uwagę różnych postaci sceny klasycznej, takich jak Johann Sebastian Bach, który napisał co najmniej dwie fugi na tematy Albinoniego.

Johann Pachelbel

Johann Pachelbel był niemieckim kompozytorem i organistą z końca XVII wieku. Jest dobrze znany z tego, że doprowadził południowoniemieckie organy do szczytu ich popularności. W rzeczywistości był uważany za jednego z największych kompozytorów epoki środkowego baroku ze względu na swoją muzykę sakralną, świecką, chorał i fugę. Dziś najbardziej znany jest z Kanonu D, a także Chaconne f-moll i Toccaty e-moll na organy. Co więcej, jego muzykę można określić jako nieskomplikowaną, przejrzystą, która eksploruje wiele odmian form i technik, a także kombinacji instrumentalnych.

Georges Bizet

Georges Bizet poświęcił teatrowi muzycznemu swoje stosunkowo krótkie, 36-letnie życie. Opera Carmen, perła jego twórczości, do dziś jest jedną z najczęściej wystawianych oper na świecie. Urodził się w 1838 roku w muzycznie wykształconej rodzinie - jego ojciec był nauczycielem śpiewu, a matka profesjonalną pianistką. W wieku 4 lat młody George potrafił już czytać nuty i grać na fortepianie, a sześć lat później został przyjęty do Konserwatorium Paryskiego. Po ukończeniu studiów Bizet zdobył prestiżową nagrodę Prix de Rome za kantatę Clovis et Clotilde, która pozwoliła mu przez pięć lat pracować wyłącznie nad własnymi kompozycjami. W latach 1857-1860 spędził cztery dość beztroskie lata we Włoszech, gdzie podróżował, komponował i rozwijał swój talent. Po powrocie do Paryża zmagał się z trudnościami i bardzo trudno było mu zdobyć uznanie dla swojej muzyki. Aby zarobić na życie, udzielał prywatnych lekcji, komponował lekką muzykę rozrywkową i tworzył aranżacje utworów fortepianowych innych kompozytorów. W rzeczywistości mógł z łatwością zostać odnoszącym sukcesy pianistą, ponieważ był wirtuozem fortepianu i raz zaimponował samemu Franciszkowi Lisztowi wykonaniem jednej z jego kompozycji fortepianowych. Georges Bizet nie szukał jednak sposobu na zarobienie łatwych pieniędzy i był nieugięty w swoim zamiarze komponowania wyłącznie muzyki. W 1872 roku napisał dwie opery, Djamileh i L'Arlesienne, które zostały przyjęte bardzo chłodno, ale obecnie są uważane za reprezentację artystycznej dojrzałości Bizeta. Niedługo przed śmiercią, w 1875 roku, Carmen miała premierę w Opera Comique, ale werdykt publiczności był raczej negatywny. Nigdy nie będąc świadkiem publicznego uznania za życia, George Bizet jest obecnie jednym z najbardziej znanych kompozytorów operowych w historii.