Prague Philharmonic Chamber Orchestra: Vivaldi — Mozart — Beethoven

Artyści

Rudolfinum

Rudolfinum to okazała neorenesansowa budowla w Pradze, poświęcona sztuce i kulturze. Wzniesiona przy finansowym wsparciu banku oszczędnościowego Böhmische Sparkasse w latach 1876–1884, miała służyć promocji edukacji artystycznej i kultury. Jednak ten imponujący budynek nad brzegiem Wełtawy był również siedzibą parlamentu czechosłowackiego w okresie międzywojennym. Obecnie w budynku mieści się Czeskie Filharmonia i Galeria Rudofinum z kolekcją sztuki współczesnej. Największa sala koncertowa – Sala Dvořáka – jest jednym z głównych miejsc, w których odbywa się słynny Międzynarodowy Festiwal Muzyczny „Praska Wiosna”. Podczas koncertu inauguracyjnego salę dyrygował sam Antonín Dvořák.

Wolfgang Amadeusz Mozart

Wolfgang Amadeusz Mozart, prawdopodobnie najważniejszy kompozytor wszech czasów, był austriackim kompozytorem końca XVIII wieku. Urodził się w 1756 roku w Salzburgu i już od dzieciństwa wykazywał niezwykły talent muzyczny. Od piątego roku życia skomponował ponad 600 utworów, w tym koncerty, symfonie, utwory religijne i opery, zanim zmarł przedwcześnie w wieku 35 lat. Jego wpływ na kolejne pokolenia jest nie do przecenienia – Ludwig van Beethoven napisał o Mozarcie, że „potomni nie zobaczą takiego talentu przez kolejne 100 lat”. Pomimo ogromnego sukcesu swoich kompozycji i uznania, jakim cieszył się w całej Europie, Mozart nie osiągnął bezpieczeństwa finansowego i został pochowany w nieoznakowanym grobie na cmentarzu św. Marka w Wiedniu.

Ludwig van Beethoven

Ludwig van Beethoven był niemieckim pianistą i kompozytorem końca XVIII wieku. Jest znany jako jeden z najbardziej wpływowych kompozytorów wszech czasów, a także jako kluczowa postać sceny muzyki klasycznej. Już w młodym wieku wykazywał talent muzyczny, uczęszczając na lekcje do swojego ojca oraz kompozytora i dyrygenta Christiana Gottloba Neefe. Później przeniósł się do Wiednia, gdzie zyskał reputację wirtuozowskiego pianisty, komponując swoje popularne arcydzieła. Najbardziej podziwiane utwory stworzył w ciągu ostatnich 15 lat życia, będąc prawie całkowicie głuchy.

Georg Friedrich Händel

Georg Handel, angielski kompozytor niemieckiego pochodzenia, był prawdziwym pionierem muzycznym, łączącym tradycje muzyczne kompozytorów angielskich, włoskich i niemieckich. Urodził się w 1685 roku w Halle w Niemczech, w bardzo religijnej i konserwatywnej rodzinie. Jego ojciec marzył, aby syn został prawnikiem i nie pozwalał młodemu Georgowi grać na instrumentach muzycznych w domu. Jednak książę Johann Adolf przypadkowo usłyszał go grającego w kaplicy i przekonał ojca Georga, aby pozwolił synowi otrzymać wykształcenie muzyczne. W ten sposób Handel został uczniem słynnego organisty i kompozytora Friedricha Zachowa. Pierwszy sukces przyszedł do Handla w 1705 roku, kiedy przeniósł się do Hamburga i wystawił swoje dwie premierowe opery, Almira i Nero, w Oper am Gänsemarkt. Almira natychmiast stała się hitem teatru i została wystawiona około 20 razy. W następnym roku Haendel przeniósł się do Włoch, gdzie spotkał się z dużym uznaniem i został uznany za równego słynnym włoskim kompozytorom tamtych czasów. W 1710 roku Haendel wyjechał do Londynu, gdzie postanowił się osiedlić. Tam napisał utwór chóralny „Te Deum”, który został wykonany w katedrze św. Pawła podczas uroczystości podpisania traktatu utrechckiego. Od tego momentu stał się czołowym kompozytorem Anglii, ponieważ kraj ten nie miał żadnych wybitnych kompozytorów rodzimych. Jego twórczość skupiała się głównie na operach, ale w 1730 roku gatunek opery włoskiej przestał być popularny, a sukces Handla zmalał. W ostatnich latach życia, aż do śmierci w 1759 roku, komponował głównie oratoria, w tym swoje słynne i wspaniałe Mesjasz.

Antonio Vivaldi

Antonio Vivaldi przeszedł do historii jako twórca gatunku koncertu instrumentalnego i ojciec muzyki orkiestrowej. Urodził się w Wenecji 4 marca 1678 roku. Vivaldi był słabym i chorowitym dzieckiem cierpiącym na astmę, jednak nie powstrzymało go to przed całkowitym poświęceniem się muzyce. Jego ojciec, Giovanni Batista, zawodowy skrzypek, nauczył swojego starszego syna Antonio gry na skrzypcach. Dzięki ojcu młody Antonio poznał najlepszych muzyków ówczesnej Wenecji i dawał koncerty w lokalnych kościołach. Pracował również jako nauczyciel gry na skrzypcach, a później jako dyrektor muzyczny w sierocińcu Ospedalle della Pieta. W międzyczasie komponował koncerty, utwory sakralne i muzykę wokalną, a w 1713 roku zdobył wielkie uznanie dzięki swojej sakralnej muzyce chóralnej. Vivaldi zafascynował się światem opery i pracował zarówno jako kompozytor operowy, jak i impresario w Teatro San Angelo. W 1717 roku uzyskał prestiżowe stanowisko dyrektora muzyki świeckiej na dworze księcia w Manua i pracował tam do około 1720 roku. W tym czasie skomponował swoje światowej sławy arcydzieło Cztery pory roku. W latach 30. XVIII wieku jego kariera podupadła, ponieważ jego muzyka wyszła z mody, a wielki kompozytor zmarł w biedzie. Świat potrzebował dwóch stuleci, aby na nowo odkryć i docenić muzykę Vivaldiego, która po jego śmierci popadła w zapomnienie. Na początku XX wieku odkryto wiele nieznanych wcześniej utworów, które natychmiast podbiły serca miłośników muzyki.

Johann Pachelbel

Johann Pachelbel był niemieckim kompozytorem i organistą z końca XVII wieku. Znany jest z tego, że doprowadził organy południowoniemieckie do szczytu popularności. W rzeczywistości był uważany za jednego z największych kompozytorów okresu środkowego baroku dzięki swojej muzyce sakralnej, świeckiej, chorałowej i fugowej. Obecnie najbardziej znany jest z Kanonu D-dur, a także Chaconne f-moll i Toccaty e-moll na organy. Ponadto jego muzykę można określić jako nieskomplikowaną, klarowną, eksplorującą wiele wariacji formy i technik, a także kombinacji instrumentalnych.

Georges Bizet

Georges Bizet poświęcił swoje stosunkowo krótkie życie, które trwało 36 lat, teatrowi muzycznemu. Opera Carmen, perła jego twórczości, nadal jest jedną z najczęściej wystawianych oper na świecie. Urodził się w 1838 roku w rodzinie o muzycznym wykształceniu – jego ojciec był nauczycielem śpiewu, a matka profesjonalną pianistką. W wieku 4 lat młody George potrafił już czytać nuty i grać na fortepianie, a sześć lat później został przyjęty do Konserwatorium Paryskiego. Po ukończeniu studiów Bizet zdobył prestiżową nagrodę Prix de Rome za swoją kantatę Clovis et Clotilde, co pozwoliło mu przez pięć lat pracować wyłącznie nad własnymi kompozycjami. W latach 1857–1860 spędził cztery dość beztroskie lata we Włoszech, gdzie podróżował, komponował i rozwijał swój talent. Po powrocie do Paryża napotkał trudności i bardzo ciężko było mu zdobyć uznanie dla swojej muzyki. Aby zarobić na życie, udzielał prywatnych lekcji, komponował lekką muzykę rozrywkową i aranżował utwory fortepianowe innych kompozytorów. W rzeczywistości mógłby z łatwością zostać odnoszącym sukcesy pianistą, ponieważ był wirtuozem fortepianu i kiedyś zaimponował samemu Franzowi Lisztowi wykonaniem jednego z jego utworów fortepianowych. Georges Bizet nie szukał jednak łatwego sposobu na zarobienie pieniędzy i był nieugięty w swoim zamiarze komponowania wyłącznie muzyki. W 1872 roku napisał dwie opery, Djamileh i L'Arlesienne, które zostały przyjęte bardzo chłodno, ale obecnie są uważane za przejaw artystycznej dojrzałości Bizeta. Tuż przed śmiercią w 1875 roku w Operze Komicznej miała miejsce premiera Carmen, ale opinia publiczności była raczej negatywna. Georges Bizet, który za życia nie zaznał publicznego uznania, jest obecnie jednym z najsłynniejszych kompozytorów operowych w historii.