Wielkie koncerty Orkiestry Gewandhaus

Leipzig Gewandhausorchester to niemiecka orkiestra z siedzibą w Lipsku. Jej nazwa pochodzi od sali koncertowej, w której ma swoją siedzibę — Gewandhaus.

Orkiestra jest najstarszą, nieprzerwanie działającą organizacją muzyczną w Europie. Na początku XIX wieku kapelmistrzem był Felix Mendelssohn.

Później głównymi dyrygentami byli Arthur Nikisch, Wilhelm Furtwängler, Bruno Walter, Vaclav Neumann i od 1970 do 1996 Kurt Masur. W 1998 roku Herbert Blomstedt przejął stanowisko do 2005 roku, a jego następcą będzie Riccardo Chailly.

Jako siedziba Gewandhausorchester, miasto Lipsk posiada orkiestrę o najwyższej światowej renomie — orkiestrę o niezwykle bogatym, 275‐letnim dziedzictwie. W marcu 1743 roku szesnastu lipskich kupców założyło towarzystwo koncertowe, które miało ukształtować historię muzyki. Dziś Gewandhausorchester zachwyca i inspiruje melomanów na całym świecie zarówno swoją pasją do muzyki, jak i wyjątkowym, niepowtarzalnym brzmieniem.
Oprócz 70 symfonicznych Große Concerte w sezonie, Gewandhausorchester występuje jako orkiestra Opery Lipskiej — którą to rolę pełni od ponad 200 lat — oraz kościoła św. Tomasza, wykonując co tydzień muzykę JS Bacha wraz ze słynnym Thomanerchor. Ponadto Orkiestra daje około 35 koncertów w sezonie na całym świecie i jest udokumentowana na niezliczonych nagraniach. Wyjątkowa różnorodność działań Gewandhausorchester jest podstawowym czynnikiem wpływającym na międzynarodową renomę Lipska jako "miasta muzyki".

Urodzony w Sankt Petersburgu w 1976 roku Vasily Petrenko jest uznawany za jednego z wyjątkowych muzyków swojego pokolenia. Petrenko był jeszcze nastolatkiem, kiedy został dyrygentem‐rezydentem w petersburskim Teatrze Opery i Baletu, a następnie pracował z niektórymi z najlepszych orkiestr na świecie, zdobywając międzynarodowe uznanie i najwyższe nagrody za swoje inspirujące występy.

Jego liverpoolski debiut z Filharmonią w listopadzie 2004 roku, a następnie występy w październiku i grudniu 2005 roku, wywołały ogromne emocje: "…pamiętny z powodu czystej elektryczności emanującej z podium. Natychmiast pojawiło się poczucie dialogu pomiędzy dyrygentem a muzykami, pomiędzy jedną rodziną orkiestrową a drugą, pomiędzy jedną frazą a następną, by wyzwolić naturalną elokwencję z jego graczy " The Daily Telegraph