Dzikie kobiety śpiewu
Florencja, Palazzo Corsini al Prato — Fondazione Mascarade Opera — Salone dei concerti
O wydarzeniu
Termin „dzika” jest często używany pejoratywnie w odniesieniu do czegoś, co jest niekontrolowane i nieposłuszne, szczególnie w odniesieniu do kobiet. W tym recitalu dyrektor artystyczna Elenora Pertz i wielokrotnie nagradzana mezzosopranistka Hagar Sharvit przywracają znaczenie terminu „dzika kobieta”: kobieta, która podąża za swoją intuicją, cieszy się życiem, ale nie boi się śmierci, kocha z pasją, śmieje się z całego serca, a jednocześnie potrafi pokazać pazury, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Więcej informacji: W tym recitalu Elenora i Hagar przywracają znaczenie terminu „dzika kobieta” jako kobiety, która pozostaje wierna swojej instynktownej naturze: kobiety, która wie, jak tworzyć życie i pozwalać umierać, potrafi kochać z pasją i pokazać zęby, gdy jest to konieczne, kobiety, która śmieje się i płacze z całego serca.
Wykorzystują śpiew jako formę opowiadania historii – co zawsze było sztuką kobiet – i przechodzą przez te historie poprzez pory roku życia kobiety.
Zaczynają od zimy: śmierci i powitania przejścia do następnego świata. Zarówno hebrajska modlitwa żałobna „Kaddish”, jak i niemieccy romantycy Schubert i Brahms postrzegają śmierć jako mile widzianego gościa po dobrze przeżytym życiu, a nie jako kogoś, kogo należy się bać.
Następnie następuje rozkwit wiosny z nową miłością i odkryciami, takimi jak młoda dziewczyna ucząca się grać na flecie Pana lub inna, z niecierpliwością czekająca na wzrost piersi. Elenora i Hagar opowiadają również przestrogę o tym, co może się stać, gdy nie słucha się rad matki i naiwnie poddaje się pokusom.
Lato dojrzałej miłości i przyjemności jest przedstawione w zmysłowych scenach, takich jak „Le Chevelure” Rity Strohl i „Schenk mir deinen goldenen Kamm” Schoenberga. Verlaine i Debussy mówią nam, że „morze jest piękniejsze niż katedra”, przypominając nam, że natura jest ważniejsza niż wszystko, co może stworzyć człowiek. Przekazywanie mądrości dzieciom poprzez pieśni opowiada Dvořak w swojej pamiętnej kompozycji „Pieśni, których nauczyła mnie matka”.
Jesienią życia kobiety dzika dusza wie, jak wyznaczyć surowe granice, przejść od rozczarowań miłosnych i trzymać się tego, czego pragnie – niezależnie od tego, czy jest to chęć palenia przez cały dzień zamiast pracy (utwór Poulenca „Hôtel”) czy kochanie kogoś uważanego za nieczystego (utwór „Die Ballade von der Judenhure Marie Sanders”). Jesienna kobieta wie, jak opłakiwać, jak odpuszczać i kiedy zagubić się w tym świecie, aby móc żyć własnym życiem, miłością i pieśnią.
Informacje praktyczne
Otwarcie drzwi o godz. 18:30.
Adres
Palazzo Corsini al Prato — Fondazione Mascarade Opera, Via Il Prato 56, Florencja, Włochy — Zobacz na Mapach Google
