Sinfonisches Kammerorchester Berlin: Oratorium bożonarodzeniowe Bacha (1‐3)

Artyści

Filharmonia Berlińska

Filharmonia, sala koncertowa otwarta w 1963 roku w Berlinie Zachodnim, jest uważana za muzyczne serce niemieckiej stolicy i stała się nowym centrum miejskim po upadku słynnego muru berlińskiego. Jej charakterystyczna jasnożółta fasada i unikalna forma przypominająca namiot szybko sprawiły, że stała się ona symbolem miasta. Chociaż początkowo spotkała się z krytyką, zaskakujący projekt i architektura Filharmonii stały się wzorem dla sal koncertowych na całym świecie. Architekt Hans Scharoun zamierzał stworzyć salę koncertową, w której muzycy na podium są równie dobrze widoczni z każdego miejsca, co zainspirowało niezwykły kształt sali. Od momentu otwarcia Berliner Philharmonie gościła liczne koncerty, często z udziałem znanych solistów i dyrygentów.

Jan Sebastian Bach

Nazwisko Bach było synonimem muzykalności w Niemczech, ponieważ z tej znamienitej rodziny wywodziło się 56 muzyków. Jednak to Johann Sebastian Bach, genialny kompozytor i wirtuoz organów, przyniósł prawdziwą sławę nazwisku Bach. Urodzony 31 marca 1685 roku w uroczej miejscowości Eisenach w Turyngii, Johann wcześnie doświadczył przeciwności losu, gdy w wieku 10 lat został sierotą. Jego starszy brat, Johann Christoph, organista w pobliskim mieście, przyjął go pod swój dach i pielęgnował jego talent muzyczny. Johann przeniósł się do Lüneburga, gdzie kontynuował naukę w szkole kościelnej, a do 17 roku życia opanował grę na skrzypcach, altówce, fortepianie i organach. Oprócz umiejętności instrumentalnych śpiewał w chórze, a po dojrzeniu głosu zaczął asystować kantorowi. W 1703 roku kariera Bacha nabrała tempa, gdy został mianowany muzykiem dworskim w kaplicy księcia Johanna Ernsta III. Rosnąca reputacja wkrótce zaprowadziła go do Arnstadt, gdzie został organistą w Nowym Kościele i skomponował niektóre ze swoich najwspanialszych utworów organowych. W 1723 roku Bach przeniósł się do Lipska, aby pełnić funkcję kantora w kościele św. Tomasza, którą sprawował aż do śmierci w wyniku udaru mózgu w 1750 roku. W tym samym roku nieudana operacja oczu spowodowała utratę wzroku, a jego druga żona, Anna Magdalena, pomogła mu w ukończeniu ostatnich dzieł. Trwałe dziedzictwo artystyczne Bacha obejmuje szeroki wachlarz gatunków muzycznych swojej epoki, w tym oratoria, kantaty, msze, motety oraz utwory na organy, fortepian i skrzypce.