Campogrande, Prokof'ev, Dvořák: Teatro Comunale di Bologna

O wydarzeniu

Połączenie skrzypiec, rogu i fortepianu w trio solistów jest rzadkim zjawiskiem w historii muzyki. Tylko kilka wyjątkowych utworów, takich jak Trio op. 40 Brahmsa, eksplorowało tę unikalną formację. Nicola Campogrande, znakomity kompozytor, pisarz i włoski gospodarz radiowo‐telewizyjny, postanowił poświęcić koncert temu niekonwencjonalnemu zespołowi, podążając śladami Brahmsa, który próbował połączyć pozornie niepasujące do siebie brzmienia tych trzech instrumentów.

Pierwsza Symfonia Siergieja Prokofiewa, znana również jako "Klasyczna", to małe arcydzieło, które pokazuje zdolność kompozytora do łączenia elementów starego i nowego. W tej symfonii Prokof'ev tworzy bardzo oryginalną i pomysłową kompozycję, która nie jest po prostu ironiczną imitacją XVIII‐wiecznego stylu, ale eksploracją przez współczesnego muzyka znanych muzycznych ścieżek zamieszkałych przez nowe pokolenia. Symfonia została po raz pierwszy wykonana przez samego Prokof'eva w kwietniu 1918 roku, zaledwie miesiąc przed rewolucją rosyjską, za zgodą komisarza ds. edukacji ludowej nowego reżimu, który udzielił mu pozwolenia na wyjazd za granicę. Jednak dopiero w 1936 roku Prokof'ev na stałe powrócił do radykalnie przekształconej Rosji, gdzie muzyka była regulowana przez "Związek Kompozytorów", który dyktował, jakie gatunki i style były uważane za dopuszczalne.

W 1890 roku Antonin Dvorak zaprezentował w Pradze swoje przedostatnie dzieło symfoniczne, starając się oderwać od niemieckiego modelu i stworzyć utwór, który wyraźnie różniłby się od jego poprzednich symfonii. Ósma Symfonia emanuje wyraźnie słowiańskim tonem od samego początku w tonacji g‐moll, z niezapomnianą melodią graną przez wiolonczele i rogi, uchwycając legendarną i introspektywną jakość, oferując wgląd w osobiste doświadczenia i wspomnienia kompozytora. Po tym sugestywnym wstępie cała orkiestra dołącza do święta o rustykalnych cechach, rezonując z krajobrazami, które Dvorak starał się przedstawić. "Nie kpij ze mnie. Jestem nie tylko muzykiem, ale i poetą" — oświadczył czeski kompozytor w 1889 roku, kiedy udostępnił publiczności swoją Ósmą Symfonię, dzieło bogate w obrazy i emocje, naznaczone nawiedzającym początkiem, który przypomina melancholijne westchnienie, jakby otwierające wrota wspomnień.