Busoni, Suk: Teatro Comunale di Bologna

O wydarzeniu

Ferruccio Busoni, Włoch silnie związany z niemiecką kulturą intelektualną, tworzył muzykę łączącą zarówno intelekt, jak i emocje. Jego kompozycje eksplorują mieszankę neoklasycznych tendencji i awangardowych harmonii, zrywając z wyczerpanym językiem romantyzmu. Punktem kulminacyjnym jego repertuaru jest kolosalny Koncert fortepianowy, który można porównać do wielkości symfonii Mahlera. Ze swoimi pięcioma częściami i końcowym chórem, Opus 39 Busoniego ustanawia rekord najdłuższego koncertu na instrument solowy i orkiestrę. Busoni umiejętnie łączy jednak elementy solowe i tutti, eliminując oczekiwany konflikt występujący w tradycyjnym koncercie romantycznym. Rezultatem jest symfonia chóralna z obowiązkową partią fortepianu. Koncert zadebiutował w Berlinie 10 listopada 1904 roku pod batutą Karla Mucka z Busonim w roli pianisty. Później Busoni wykonał utwór w swojej rodzinnej Bolonii w 1906 roku pod batutą Bruno Mugelliniego. W 1915 roku Busoni objął stanowisko dyrektora Konserwatorium Bolońskiego, które piastował przez siedem lat.

Josef Suk, wpływowy muzyk w Czechach w latach 1874‐1935, był znany zarówno jako utalentowany skrzypek, jak i kompozytor. Studiował pod kierunkiem Antonína Dvořáka i ożenił się z jego córką, Otilie. Suk był członkiem słynnego Kwartetu Czeskiego i występował z nim przez cztery dekady. Podczas gdy jego muzyka była regularnie doceniana w jego ojczyźnie, jest ona ostatnio odkrywana na nowo dzięki wysiłkom Kirilla Petrenko, obecnego dyrygenta Filharmonii Berlińskiej. Petrenko poświęcił twórczości Suka trzy nagrania. Jedną z godnych uwagi kompozycji Suka jest suita orkiestrowa zatytułowana "Pohádka", która służy jako skrócona wersja muzyki scenicznej, którą napisał do teatralnej adaptacji słowackiej baśni "Radúz i Mahulena" Juliusa Zeyera w 1898 roku. Suita jest pełna melodii i pięknie zaaranżowanych oryginalnych tematów ludowych.